Flori Kasaj është një prej zërave më origjinalë dhe të përkushtuar të letërsisë për fëmijë në Shqipëri. Me një formim akademik në Fizikë dhe një rrugëtim të pasur si ekspert arsimi, ai ka ditur të ndërthurë dijen, kreativitetin dhe dashurinë për librin në çdo hap të karrierës së tij. Shkrimtari më i ri në moshë në zhanrin e përrallës në letërsinë shqipe, Kasaj është autor i personazhit origjinal Andrushi, si dhe i vëllimit poetik Uni-vers, që sjell një qasje unike duke ndërthurur poezinë me terminologjinë shkencore – një risi jo vetëm në tregun vendas, por edhe në kontekstin ndërkombëtar. Përtej krijimtarisë, ai ka dhënë një kontribut të rëndësishëm edhe si redaktor letrar, anëtar jurie, dizajner librash, dhe pjesë e bordit për pasurimin e bibliotekave në shkollat publike. Në një shtëpi pa televizor, por me mbi 1700 libra, Flori jeton e punon me përkushtim të rrallë, duke e parë letërsinë si një mënyrë për të ndërtuar ura drejt fëmijërisë që ende na banon brenda.
Në episodin më të fundit të podcastit , patëm kënaqësinë të mirëprisnim shkrimtarin Flori Kasaj, një zë i dashur për letërsinë për fëmijë dhe poezinë me ndjeshmëri sociale. Kasaj na ftoi në një udhëtim të qetë por të thellë drejt botës së fëmijëve, duke na kujtuar se edhe pse rritemi, brenda secilit prej nesh jeton ende ai fëmija i dikurshëm që kërkon ngjyra, çudi dhe butësi. Ai theksoi se librat për fëmijë nuk janë vetëm për të vegjlit, janë një formë arratisjeje nga e përditshmja për të gjithë ata që nuk kanë harruar të ëndërrojnë.
Përmes librave të tij, Flori ndërton ura mes botës së të rriturve dhe asaj të fëmijëve – një univers ku fjala nuk qëndron vetëm si mësim, por si ndjesi dhe kujtim. Në bisedën tonë, ai tha një të vërtetë të bukur: “Ka ende nga ata që lexojnë libra për fëmijë, jo nga nevoja, por nga mallëngjimi.” Dhe në një kohë ku realiteti është shpesh i ftohtë, leximi bëhet mënyra më njerëzore për t’u ngrohur me kujtime e dashuri të thjeshta.
Kasaj ndaloi edhe tek një shqetësim i përbashkët: niveli i leximit tek të rinjtë. Ai pranoi se të rinjtë janë larguar disi nga leximi, por theksoi se nuk e kanë harruar. Në një nga librat e tij me poezi, ai veçoi poezinë “Biblioteka e harruar”, një metaforë e fuqishme për botën e brendshme që kemi lënë pas dore. Poezia e tij është një thirrje për t’u kthyer tek vetja, tek qetësia dhe leximi, si forma më e heshtur e rebelimit ndaj zhurmës.
Ky episod nuk ishte thjesht një intervistë – ishte një ftesë për reflektim. Një kujtesë se sa e rëndësishme është të rikthehemi, herë pas here, tek ai fëmijë që kemi qenë. Dhe se fjala, kur vjen me butësi, e ka fuqinë të na rikujtojë se nuk jemi aq të largët nga ajo botë e thjeshtë dhe magjike sa mendojmë.
