Të flasësh gjatë shfaqjes së një filmi në kinema nuk është thjesht bezdisëse — është një shkelje e normave sociale që prek të gjithë ata që ndodhen në sallë. Sjellja e tillë nuk kalon pa vëmendje, dhe publiku ka prirjen të gjykojë rreptë ata që nuk respektojnë qetësinë kolektive.
Studimet mbi sjelljet që bien ndesh me normat sociale tregojnë se njerëzit që prishin rregullat e pashkruara shpesh perceptohen si më pak moralë, të pandershëm apo të pakujdesshëm ndaj të tjerëve. Edhe pse këto studime nuk e përmendin në mënyrë të drejtpërdrejtë kinemanë, parimi është i qartë: sjelljet që cenojnë përvojën kolektive nuk tolerohen lehtë.
Në një sallë kinemaje, çdo person ka ardhur për të ndjekur filmin në heshtje dhe për t’u zhytur në histori. Kur dikush fillon të flasë, qoftë edhe me zë të ulët, ai po ndërpret këtë përvojë për të gjithë. Kjo nuk perceptohet thjesht si mungesë edukate, por si një akt egoizmi.
Ky lloj qëndrimi ngjall reagime të forta tek të tjerët — nga shikime të ashpra, deri tek paralajmërime apo përplasje të drejtpërdrejta. Nuk është çudi që në shumë kinema, mesazhet për të heshtur gjatë shfaqjes janë bërë pjesë e rëndësishme e përgatitjes për filmin.
Në fund të fundit, kinemaja nuk është një vend për biseda, por një hapësirë e përbashkët ku qetësia është respekt. Të flasësh gjatë filmit nuk është thjesht një bezdi, është një mungesë konsiderate për të gjithë të tjerët që kanë ardhur për të ndarë një përvojë të përbashkët.
